به نقل از «بسیج نیوز»

هر شیطنتی را بیش فعالی، تعریف نکنیم

تاریخ انتشار: ۱۳ اسفند ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۲۹۷۴۹۸۵

به گزارش سرویس بسیج جامعه زنان کشور خبرگزاری بسیج، بچه نیست که آتش پاره است، چرا اینقدر شیطنت می کند؟ از در و دیوار بالا می رود، یک لحظه آرامش ندارد، دائم با بچه های هم سن و سال خود دعوا می کند ... مادر این بچه کیست؟ بیش فعال است ببریدش دکتر تا کار دست تان نداده است.
این جملات، تشخیص های خانگی افرادی است که در مواجه با کودک شیطان یا بی قرار برجسب " بیش فعالی" را بر پیشانی آنها می کوبند و ته دل مادران و پدران این دست کودکان را خالی می کنند و در نهایت تا پایان دوره نوجوانی از آن فرد تحت همین عنوان "بیش فعال" یاد می کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

گاهی این تشخیص خانگی ! متأسفانه گاهی از سوی اولیاء مدارس نیز صورت می گیرد و با جداسازی دانش آموز در کلاس او را بیش از بیش در معرض خطر نگاه های متفاوت قرار می دهند در حالی که به این واقعیت اذعان دارند که « فلانی دانش آموز درس خوان، باهوش و دارای نمرات بالایی است فقط شیطنتش زیاد است و کنترل نشدنی است!.»
در حالی که تشخیص اختلال بیش‌فعالی به این سادگی نیست و نیاز به چندین بار مشاوره و ویزیت های تخصصی روانشناسی و روانپزشکی دارد. بنابر گفته برخی از روانشناسان اغلب کودکانی که از سوی اولیاء مدارس یا با نگرانی والدین برای تشخیص و تأیید " بیش فعالی" به مراکز مشاوره ارجاع داده می شوند، سالم بوده و مشکلات آنها نیاز به درمان " بیماران بیش فعال" را ندارد.
افراد بیش‌فعال به صورت واضح فعالیت زیادی دارند و برخی هم توانایی تمرکز ندارند اما بیشتر آنها هر دو مشکل را با هم دارند.. اسکن‌های متعدد نشان می‌دهد بخشی از مغز کودک دچار اختلال که به کنترل رفتار کمک می‌کند، موجب تمرکز می‌شود و آنچه نیاز به انجام آن دارد را طبقه‌بندی می‌کند، کمی کوچک‌تر است.
علاوه بر این انتقال‌دهنده‌های عصبی شیمیایی مغز مانند سروتونین، دوپامین و نوراپی‌نفرین که پیام را از یک قسمت مغز به قسمت دیگر می‌فرستند در آنها دچار کمبود است بنابراین برای مثال اگر معلم یک آموزش ۵ مرحله‌ای به کودک بدهد، او ممکن است تنها بتواند ۲ مرحله اول را انجام دهد و توالی کارهای بعدی را از دست بدهد.
معمولا کودکان بیش فعال، کمبودهایی در عملکردهای اجرایی دارند، یعنی از تواناییِ فکر کردن و برنامه ریزی کردن از قبل، سازماندهی کردن، کنترل انگیزه‌ها و تکانه‌های ناگهانی و تا انتها انجام دادنِ کارها، برخوردار نیستند. کودکان بیش فعال می‌خواهند آرام بنشینند، اتاق‌شان را مرتب کنند و هر چه والدین به آنها می‌گویند انجام دهند، ولی نمی‌دانند چطور باید این کارها را انجام بدهند.
از هر ۱۰۰ کودک ۵ کودک می‌توانند مبتلا به بیش فعالی یا نقص در تمرکز (ADHA) باشند. پسران ۳ برابر بیش از دختران در معرض ابتلا قرار دارند و غالبا ۵ نقص در تمرکز آنها ۵ سال بعد از پسران قابل تشخیص است.
معدل سنی بیش فعالی بین ۳- ۲ سال است یعنی اغلب مشکلات قبل از ۷ سالگی آغاز می‌شوند و هر چه زودتر تشخیص داده شود، زودتر می توان مداخله کرد. اما اکثراً والدین تا وقتی که فرزندشان بزرگتر نشده متوجه مشکل او نمی شوند. دیده شده است بچه‌های باهوشی که نشانه‌های ضعیفی دارند ممکن است سال‌ها علائم را داشته باشند تا دوره آموزشی مدرسه که باید برنامه منظم،‌ چند منظوره و مدیریت زمان انجام دهند و اینجاست که دچار مشکل می‌شوند.
پزشکان نمی‌دانند که چه چیزی باعث بروز ADHD می‌گردد؛ اما بیشتر مطالعات نشان می‌دهد اختلال بیش‌فعالی موروثی است. اما در سال‌های اخیر تحقیقات از ارتباط این اختلال با مواد سمی محیطی مانند بیس‌فنول A و فتالات(مهم‌ترین مواد در تولید مواد آرایشی، پلاستیک، پرده حمام) و همین‌طور حشره‌کش‌ها خبر می‌دهد.
هیچ آزمایشی وجود ندارد که با انجام آن بتوان گفت کودک دچار بیش‌فعالی است. اما اغلب پزشکان با تاریخچه خانوادگی، جزئیات پرسش‌هایی که انجام می‌دهند و بررسی رفتار کودکان و میزان اهمیت آن براساس سن و سال او سعی می‌کنند تشخیص صحیح را داشته باشند.
اما کودکان بیش‌فعال، رفتارهایی را از خود نشان می‌دهند که می‌تواند زندگیِ کل خانواده را مختل کند و همین علائم بعلاوه پرسش هایی که از سوی متخصصین از خانواده و اولیاء مدارس می شود راه های تشخیص بیش فعالی است .
این علائم عبارتند از:
بیش فعالان، معمولا دستورات والدین را «نمی‌شنوند» و بنابراین از آنها اطاعت نمی‌کنند.
بیش فعالان، معمولا آشفته و بی‌نظم هستند و به راحتی حواس‌شان پرت می‌شود و در انجامِ کارها، سایر اعضای خانواده را منتظر نگاه می‌دارند.
بیش فعالان، کارها را شروع می‌کنند ولی فراموش می‌کنند تا انتها انجام دهند، چه رسد به اینکه پس از انجام آن، همه جا را مرتب کنند.
بیش فعالان، ممکن است که قبل از فکر کردن حرف بزنند و چیزهایی بگویند که دور از نزاکت یا خجالت‌آور باشد.
بیش فعالان، معمولا به رخت‌خواب بردن و خواباندنِ آنها دشوار است.
بیش فعالان، ممکن است که در اطراف خانه بدوند و حتی کارهایی انجام دهند که خود را در معرض خطر فیزیکی قرار دهند.
همانطور که گفته شده کودک بیش فعال، خانواده را نیز درگیر خود می کند. این کودکان بیشتر از خواهر و برادران خود سرزنش می شوند و به خاطر عدم موفقیت در درس یا کارهای محوله مورد شماتت و مقایسه با خواهر یا برادر کوچک تر خود قرار گرفته و در نتیجه از آنها نفرت، بغض و کینه به دل داشته باشد.
از سویی دیگر ممکن است خانواده با نگاهی خاص به کودک بیش فعال خود، باعث ایجاد خشم و نفرت سایر اعضای خانواده شده و این کودکان مورد حسادت و خشم سایر فرزندان قرار بگیرند.
در این موقعیت والدین به ویژه مادران نیز بسیار آزار می بینند از شماتت های سایر به خاطر نوع رفتار فرزندشان گرفته تا نگرانی از رفتارهای کودکش در مدرسه، مهمانی ها و اجتماع، اشتباهات و رفتارهای نادرست کودک بیش فعال باعث عصبانیت والدین شده و آنها در دراز مدت از این عصبانیت و پیامدهای ناشی از آن " احساس گناه" می کنند. از سویی دیگر ترس از آینده مبهم کودک نیز بار گرانی بر دوش مادر و پدر است که می توان بازتاب آن را در خانواده دید.
اما خانواده هایی که دارای کودکان بیش فعال هستند باید بدانند که آنها نه با خشم کنترل می شوند و نه با اعمال زور و برخورد فیزیکی! بلکه این کودکان نیاز به حمایت دارند. مادر کودک بیش فعال باید بپذیرد که برای به ثمر رساندن تربیت او نباید به تنهایی عمل کند در واقع مجبور نیست که تمام کارها را به تنهایی انجم بدهد بکله با پزشک، درمان گر، معلم فرزندش باید همگام باشد و از آنها نیز یاری و کمک بگیرد.
اعتماد کردن به اطرافیان یا خجالت نکشیدن از مطرح کردن مشکل کودک نیز یکی از راه های مؤثر در برخورد والدین با کودکان بیش فعال است. به اطرافیان خود یاد بدهید که چگونه باید با فرزند شما برخورد کنند و گاهی حتی شده است برای ساعتی نگهداری او را به مادربزرگ، خاله یا عمه فرزند بسپارید.
والدین کودکان بیش فعال باید بپذیرند که درمان سریع برای ADHD وجود ندارد اما علایم آن قابل کنترل هستند. والدین و آموزگاران باید به نکات زیر توجه داشته باشند که در مورد این اختلال اطلاعات بیشتری کسب کنند، برنامه تعلیم و تربیتی خاصی را متناسب با نیازهای کودک ایجاد و طرح‌ریزی نمایند و فقط در صورتی که والدین و پزشک احساس کنند که کودک به دارو درمانی نیاز دارد، دارو درمانی را آغاز کنند./طنین یاس - میترا خسروبیک

منبع: بسیج نیوز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت basijnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «بسیج نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۲۹۷۴۹۸۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

علت پرحرفی کودکان؛ چطور رفتار کنیم؟

کودکان با صحبت‌کردن بی‌وقفه میزان صبر و مقاومت والدین را می‌آزمایند. هر مرحله از رشد کودک چالش‌های خاص خودش را دارد. در مرحله‌ای که کودک یاد می‌گیرد با کلمات مختلف جملات معنادار بسازد، کم‌کم مقدار صحبت‌کردن او بیشتر می‌شود. صحبت‌کردن و سؤال پرسیدن روش‌هایی‌اند که کودک برای آشنایی بیشتر با محیط استفاده می‌کند و دنیای اطرافش را بیشتر می‌شناسد.

به گزارش چطور، گرچه گاهی این صحبت‌کردن بی‌وقفه کودک بسیار آزاردهنده است و ممکن است بخواهید با جست‌وجوی راه‌های ساکت‌کردن کودک با عنوان «چکار کنیم بچه کمتر حرف بزنه؟» به‌دنبال یافتن راه‌حل باشید، لازم است بدانید که این اوضاع موقتی است. با بزرگ‌ترشدن کودک و افزایش درکش از محیط کم‌کم صحبت‌کردن او کمتر خواهد شد. صبور باشید و بدون عصبانیت کودکتان را با دنیای اطرافش آشنا کنید.

علت پرحرفی کودکان چیست؟ ۱. اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی (ADHD)

گاهی علت روانشناسی پرحرفی کودک ابتلا به برخی اختلالات رفتاری است. معمولا کودکانی که دچار اضطراب، اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی و سایر اختلالات رفتاری هستند، تمایل بیشتری به صحبت‌کردن دارند. در صورتی پرحرفی کودکان نشانه تکانشگری و ابتلا به اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی است که کودک صرف‌نظر از محیط و اطرافیان، بی‌وقفه حرف بزند و مدام صحبت دیگران را قطع کند.

۲. اضطراب

اگر کودک حین صحبت‌کردن بی‌وقفه استرس دارد، علت پرحرفی اضطراب درونی اوست. گرچه اضطراب کودک معمولا با رفتارهایی مانند خجالت‌کشیدن یا گوشه‌گیری همراه است، گاهی کودکان خردسال اضطرابشان را با پرحرفی نشان می‌دهند.

۳. هوش زیاد

صحبت‌کردن بیش از حد کودک همیشه حاکی از ابتلا به اختلالات رفتاری مختلف نیست و گاهی ممکن است نشانه‌ای از توانایی کلامی فوق‌العاده او باشد که در کودکان تیزهوش رایج است. یافتن راه‌های دیگری برای ابراز وجود کودک و ارتباط با دیگران ممکن است وابستگی کودک به صحبت‌کردن با شما را تا حد زیادی کاهش دهد.

۴. اوتیسم

اگر صحبت‌کردن بی‌وقفه کودک با سایر مشکلات اجتماعی مانند ارتباط چشمی ضعیف، پافشاری زیاد روی یک موضوع یا مشکل در برقراری ارتباط متقابل همراه است، ممکن است نشانه‌ای از طیف اوتیسم باشد. اگر نگران صحبت‌کردن بیش از حد کودکتان هستید، بهتر است در این باره با متخصص کودکان مشورت کنید.

راهکارهای مقابله با پرحرفی کودکان

علت پرحرفی کودکان هرچه باشد، گاهی والدین واقعا از این‌همه سؤال و جواب خسته می‌شوند. اگر اکنون در این وضعیت هستید و هرلحظه وسوسه می‌شوید که به کودک بگویید «ساکت باش دیگه»، باید بدانید که این راهکار مؤثری نیست؛ ممکن است در لحظه کودک ساکت شود، اما تأثیر مثبت و ماندگاری روی او ندارد.

۱. تعیین کنید چه صحبت‌هایی نیاز به پاسخ دارند

همه حرف‌های کودک خطاب به شما نیستند و گاهی در حال بازی‌کردن با خودش حرف می‌زند و واقعا نیازی به پاسخی از جانب والدین ندارد. به حرف‌هایی که کودک خطاب به شما می‌گوید و سؤالاتی که می‌پرسد، با مهربانی جواب بدهید ولی وارد حریم صحبت‌کردن او با خودش یا اسباب‌بازی‌هایش نشوید و اجازه بدهید تنها بازی‌کردن را یاد بگیرد.

مثلا اگر می‌گوید «من می‌خوام با رنگ‌های آبی و قرمز و بنفش نقاشی بکشم» این جمله نیازی به پاسخ یا واکنشی از سمت شما ندارد. اما اگر می‌گوید «مامان، به این نقاشی نگاه کن، خوب کشیده‌ام؟»، یعنی باید به تصویری که خلق کرده است توجه کنید و مهربانانه نظر بدهید.

۲. حدومرز تعیین کنید

به زبانی ساده و قابل‌فهم به کودک توضیح دهید که کارهای دیگری هم دارید که باید در طول روز انجام بدهید و بازی با او را هم در فهرست کارهایتان بگنجانید. زمانی از روز را به نشستن کنار فرزندتان و بازی‌کردن و صحبت‌کردن با او اختصاص دهید. در این زمان هیچ کار متفرقه دیگری انجام ندهید و تمام توجهتان را معطوف بازی‌کردن با او کنید.

با این کار نیاز کودک به بودن در کنار شما رفع می‌شود و وقتی مشغول کارهای دیگر شوید، مدام دنبالتان نخواهد بود. وقتی زمان مشخصی از روز را به وقت‌گذراندن با کودک اختصاص می‌دهید، کم‌کم می‌فهمد چه زمانی وقت بازی‌کردن و صحبت‌کردن با شماست.

۳. مراقب لحنتان باشید

هرگز حرف‌هایتان را با لحن تند یا جملات منفی به کودک نگویید. شنیدن جملاتی مانند «تو هیچ‌وقت دست از حرف‌زدن برنمی‌داری!» باعث می‌شود در ذهن کودک تصوری منفی از خودش شکل بگیرد و خجالت‌زده شود.

به‌جای صحبت‌کردن با لحن تند، به کودک بگویید «من عاشق شنیدن حرف‌های تو هستم، اما کارهای دیگری هم دارم که باید انجام بدم. هروقت کارهام تموم شد، با هم صحبت می‌کنیم. باشه عزیزم؟» این لحن صحبت‌کردن باعث می‌شود کودک بفهمد شما همیشه دوستش دارید و فقط وظایف دیگری هم دارید که نمی‌توانید تمام‌وقت کنارش باشید.

چطور خودتنظیمی و کنترل تکانه را به کودک بیاموزیم؟

هیچ کودکی مجهز به مهارت‌های مختلف به دنیا نمی‌آید؛ ما والدین مهارت‌های مختلف را به آنها می‌آموزیم. همه کودکان برای تقویت مهارت‌های خودتنظیمی و کنترل تکانه نیاز به الگو و انجام تمرینات مکرر دارند. علت پرحرفی کودکان هرچه باشد، شما باید به شیوه‌ای سرگرم‌کننده خودتنظیمی را به کودک خود بیاموزید.

۱. زمانی از روز را به تمرین سکوت اختصاص دهید

به‌تدریج باید تحمل ساکت‌ماندن فرزندتان را افزایش دهید. به کودک بگویید «بیا چند دقیقه هیچی نگیم و یک کار سرگرم‌کننده انجام بدیم، مثلا نقاشی بکشیم یا با لگوها بازی کنیم». از زمان‌های کوتاه شروع کنید و به‌تدریج این زمان را افزایش دهید.

در ابتدا همراهی‌اش کنید و به‌مرور اجازه دهید به‌تنهایی مشغول بازی‌کردن شود. اسباب‌بازی‌های متنوع در اختیارش بگذارید تا انگیزه‌اش برای بازی‌کردن افزایش و برای صحبت‌کردن بیش از حد کاهش یابد.

۲. خودکنترلی را با کودک تمرین کنید

با تمرین و بازی به کودک یاد بدهید که همیشه باید با دقت به حرف‌های شما گوش کند. کتاب‌های مرتبط با این موضوع برایش بخوانید و اهمیت گوش‌دادن هنگام حرف‌زدن دیگران را از زبان شخصیت‌های قصه روایت کنید. حتی می‌توانید خودتان قصه‌ای جذاب بسازید و با نهی‌کردن پرحرفی شخصیت‌های قصه، غیرمستقیم به کودک یاد بدهید که بیش از حد صحبت‌کردن کار خوشایندی نیست.

کانال عصر ایران در تلگرام